Zarobkowe wyjazdy za granicę to obecnie niemal codzienność. Każdego roku, tysiące osób liczących na poprawę swojej sytuacji życiowej opuszcza nasz kraj. Jedni emigrują na dłużej, drudzy decydują się jedynie na pracę sezonową. Jednak obie te grupy powinny pamiętać o zasadach rozliczania się z fiskusem. Znajomość systemów podatkowych pozwala unikać przykrych konsekwencji, wynikających bardzo często z niedostatecznej wiedzy.
Podatki obowiązkowo
Każda osoba fizyczna, mieszkająca w Polsce podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że nie ma znaczenia, gdzie dane źródło dochodu zostało uzyskane. Choćby najmniejszy dochód musi być uwzględniony w systemie podatkowym.
Rozliczenie za granicą?
Osoba, która pracuje za granicą dłużej niż 183 dni posiada możliwość uzyskania statusu rezydenta podatkowego kraju, w którym podejmuje pracę. Jednak poza uwzględnieniem okresu pobytu, brane są pod uwagę także powiązania osobiste i gospodarcze tej osoby z Polską. Jeśli dany pracownik spełnia odpowiednie warunki, to po uzyskaniu takiego statusu, ma prawo rozliczać się jedynie w państwie w którym podjął pracę.
Podatek dwa razy?
Teoretycznie wydawać się może, że praca za granicą wiąże się z koniecznością płacenia podatku dwukrotnie. Pierwszy raz w kraju, w którym dana osoba pracowała, a drugi w Polsce, o ile jest ona w niej rezydentem dla potrzeb podatkowych. W praktyce niesprawiedliwość podwójnego opodatkowania niwelowana jest przez rząd, który stara się eliminować negatywne konsekwencje pracy za granicą. Zawiera międzynarodowe umowy, które regulują między innymi kwestie nakładania podatku na wynagrodzenia otrzymywane w kraju innym niż kraj zamieszkania.
Takie porozumienia zapobiegają podwójnemu opodatkowaniu tych samych dochodów od jednej osoby w dwóch państwach, przy czym sposób w jaki to jest wykonywane, może być różny. Wyróżnić można dwie metody: wyłączenia z progresją oraz proporcjonalnego odliczenia.
Co, gdzie i jak?
Pierwsza z nich polega na tym, że państwa rezygnują z własnego roszczenia podatkowego w stosunku do dochodu, który podlega opodatkowaniu w drugim kraju. Tym samym dochód ze źródeł przychodu położonych za granicą jest zwolniony z nałożenia podatku w państwie rezydencji. Nie oznacza to jednak, że pracownicy sezonowi nie mają obowiązku wykazywać w zeznaniach dochodów uzyskanych za granicą, ponieważ wpływają one na wysokość kwoty rozliczeniowej w Polsce. Z tej metody korzystają Polacy decydujący się na pracę zarobkową w Wielkiej Brytanii, Francji czy Irlandii.
Druga metoda, polegająca na proporcjonalnym odliczeniu, ściślej oznacza, że w rozliczeniu rocznym składanym w Polsce od sumy osiągniętych zarówno w kraju jak i za granicą dochodów, pracownik sezonowy potrąca od polskiego podatku kwotę równą podatkowi zapłaconemu w kraju obcym. Sposób ten przewidują umowy zawarte m.in. z Austrią, Danią i Holandią.
Po powrocie PIT-36
Czas po powrocie do kraju, to dla wielu emigrantów idealny moment na zasłużony odpoczynek i wydawanie tego, co zarobili za granicą. Należy jednak pamiętać, że w przypadku metody proporcjonalnego odliczenia, trzeba jeszcze złożyć deklarację podatkową PIT-36, a także PIT-ZG, oczywiście, o ile krajowe przychody są większe niż kwota wolna od podatku. Termin złożenia deklaracji za dany rok podatkowy, mija każdorazowo 30 kwietnia roku następnego. Po powrocie należy zapłacić zaliczkę do 20 dnia miesiąca, po tym, w którym nastąpił przyjazd.
Pomocne składki
Warto pamiętać, że pracownicy za granicą zmuszeni są do płacenia składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, zasilając tym samym systemy zabezpieczenia społecznego państwa, w którym podjęli pracę. Takie osoby mają prawo, by odliczyć od dochodu składki zapłacone na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne w państwie Unii Europejskiej, w którym podjęły pracę. Taki ruch, umożliwi pomniejszenie podatku o zapłacone za granicą składki na obowiązkowe ubezpieczenia zdrowotne.
~MP
Źródła: finansewpraktyce.wordpress.com | biznes.interia.pl | podatki.egospodarka.pl | pit.pl | strefabiznesu.pl